लालीची गोष्ट

गोरेगावला  पाच  नंबरच्या  ब्लॉकमध्ये  मल्याळी  कुटुंब  राहायचं. दोन वर्षाची लाली आणि तिचे आई बाबा.  दोघे नोकरी करायचे. आई घराबाहेर असायची तेवढ्या वेळ लालीला सांभाळायला एक बाई घरी यायची व्यवस्था केली होती त्यांनी. 

एका रविवारी लालीच्या आईने तिला सफरचंद भरवायला घेतले.  लालीला समोर बसवुन, फोडी केल्या, सालं काढली,  आणि फोड लालीसमोर धरली, तर लालीने नेहमीचं असल्याप्रमाणे, साल उचललं आणि खायला सुहरवात केली. आईने परत फोड पुढे केली. लाली म्हणाली, 'ते नाही, हे खायचं असतं' . आईला ब्रम्हांड आठवलं, तपासाअंती कळलं की सांभाळणारी बाई तिला सालं खायला द्यायची आणि स्वत: फोडी खायची.  एखाद्या च-यासारखी ती आठवण राहिली आहे माझ्या मनात…

 सध्या आपल्या समाजाचं लाली सारखं झालंय. आपण ही  नुसत्या सालीच खातोय.   खेळ खेळत नाही बघतो. बातम्या नाही मतं ऐकतो. देशाभिमानाचं भरतं आलं तर पोस्ट्स बनवतो नाहीतर फॉरवर्ड / लाईक करुन आपण किती देशाभिमानी अशी स्वत:ची पाठ थोपटतो. 

हा चरा तर रोजच उठतोय.